Waarom Assassin's Creed 2 en 3 het beste schrijven dat de serie ooit heeft gezien

Een van de meest iconische momenten in de Assassin's Creed -serie ontvouwt zich vroeg in Assassin's Creed 3, wanneer Haytham Kenway zijn team in de nieuwe wereld verzamelt. Spelers worden aanvankelijk ertoe gebracht te geloven dat ze zich bij een groep moordenaars aansluiten, gezien het gebruik van Haytham van een verborgen mes en zijn charismatische houding die doet denken aan de geliefde hoofdrolspeler van de serie, Ezio Auditore. Tot nu toe heeft Haytham de held gespeeld, indianen bevrijden en Britse Redcoats confronteren. De openbaring komt wanneer hij de uitdrukking uitgesproken: "Moge de vader van begrip ons begeleiden", waardoor duidelijk wordt gemaakt dat we de Tempeliers hebben gevolgd, de gezworen vijanden van de moordenaars.

Deze wending is een voorbeeld van het toppunt van het verhalen van Assassin's Creed's verhalen. Het originele spel introduceerde een meeslepend concept van het volgen, begrijpen en elimineren van doelen, maar het worstelde met karakterontwikkeling, waardoor zowel Altaïr als zijn doelen zonder persoonlijkheid hadden. Assassin's Creed 2 verbeterde hierop door de iconische Ezio te introduceren, maar het kwam nog steeds tekort in het ontwikkelen van zijn tegenstanders, zoals Cesare Borgia in Assassin's Creed: Brotherhood. Pas in Assassin's Creed 3, tegen de achtergrond van de Amerikaanse revolutie, viel Ubisoft zowel de gejaagde als de jager uit. Deze aanpak creëerde een naadloze verhalende stroom en een perfecte balans tussen gameplay en verhaal, een harmonie die de volgende games nog moeten matchen.

Hoewel het huidige RPG-tijdperk van Assassin's Creed goed is ontvangen, suggereert een groeiende consensus onder spelers en critici dat de serie een neerwaarts traject heeft. Theorieën over deze achteruitgang variëren. Sommigen beweren dat het te wijten is aan steeds fantastische elementen, zoals vechten tegen mythologische figuren zoals Anubis en Fenrir. Anderen bekritiseren de toevoeging van diverse romantische opties of de introductie van historische figuren zoals Yasuke, de Afrikaanse Samurai, in Assassin's Creed Shadows. Persoonlijk geloof ik dat de achteruitgang van de serie voortkomt uit het weggaan van karaktergestuurde verhalen, die zijn overschaduwd door uitgebreide sandbox-omgevingen.

In de loop van de tijd is Assassin's Creed geëvolueerd van zijn actie-avontuurwortels om RPG- en live service-elementen op te nemen, waaronder dialoogbomen, op XP gebaseerde nivellering, buitbussen en uitgebreide versnellingsaanpassing. Naarmate de spellen groter zijn geworden, zijn ze echter begonnen ze holer te voelen. Dit is niet alleen duidelijk in de repetitieve zijmissies, maar ook in de verhalen zelf.

Hoewel Assassin's Creed Odyssey bijvoorbeeld meer inhoud biedt dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan minder gepolijst en minder meeslepend. De opname van spelerskeuze door dialoog en acties, bedoeld om onderdompeling te verbeteren, resulteert vaak in scripts die dun worden uitgerekt, zonder de scherpte van de eerdere, meer gerichte verhalen van de serie. De karakterontwikkeling in het Xbox 360/PS3 -tijdperk, geïllustreerd door de gepassioneerde verklaring van Ezio: "Volg mij niet of iemand anders!" Na het verslaan van Savonarola en de aangrijpende laatste woorden van Haytham voor zijn zoon Connor:

'Denk niet dat ik van plan ben je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden.'

De verhalende kwaliteit heeft ook op andere manieren geleden. Moderne spellen vereenvoudigen het conflict vaak te vereenvoudigen tot een duidelijke strijd van goed versus kwaad, terwijl eerdere games de genuanceerde morele grijze gebieden tussen moordenaars en temperken verkenden. In Assassin's Creed 3 dagen de laatste woorden van elke Templar Connor's overtuigingen uit, waardoor de speler zich zelf in twijfel trekt. William Johnson suggereert dat de Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen, Thomas Hickey labelt de missie van de Assassins als onrealistisch, en Benjamin Church betoogt dat perspectieven de realiteit vormen, waarbij de Britten zichzelf als slachtoffers beschouwen. Haytham zelf daagt het geloof van Connor in George Washington uit en voorspelt de despotische aard van de nieuwe natie - een voorspelling versterkt wanneer wordt onthuld dat Washington, niet Haythams bondgenoot Charles Lee, het verbranden van Connor's dorp bestelde. Tegen het einde van de game laat het verhaal spelers meer vragen dan antwoorden, waardoor het verhaal wordt verrijkt.

Terugkijkend weerspiegelt de blijvende aantrekkingskracht van "Ezio's Family" van de Assassin's Creed 2-soundtrack, gecomponeerd door Jesper Kyd, de kracht van de serie in karaktergestuurde verhalen. De melancholische gitaarreeksen roepen het persoonlijke verlies van Ezio op in plaats van alleen de Renaissance -setting. Hoewel ik de uitgebreide wereldbouw en grafische afbeeldingen van de huidige Assassin's Creed-games waardeer, hoop ik dat de serie uiteindelijk zal terugkeren naar zijn wortels en gerichte, karaktergerichte verhalen levert die oorspronkelijk fans boeiden. In de huidige markt, gedomineerd door enorme sandboxen en live servicemodellen, is een dergelijke verschuiving mogelijk niet in overeenstemming met bedrijfsstrategieën.